اطلاعاتی بسیار جالب در باره ی فضا و مسایل نجومی:

ظهور استفان ویلیام هاوکینگ

در سال 1942 فیزیک دان ها بر روی پروژه های عملی مرگ باری کار میکردند.اپنهایمر یکی از قهرمانان تحقیقات اولیه کیهان شناسی،جو روشنفکری سنگین بر کلی را به قصد زمینهای بایر لس آلاموس و پروژه منتهن ترک کرد.در دسامبر 1942،انریکو فرمی ایتالیایی و تیم وی در دانشگاه شیکاگو اولین واکنش زنجیره ای هسته ای کنترل شده را انجام دادند.در شروع همان سال در 8 ژانویه استیون ویلیام هاوکینگ در آکسفورد متولد شد.تحقیقات بر روی اضمحلال ستارگان،به مدت بیش از 20 سال متوقف شد.این زمان کافی بود تا هاوکینگ به بلوغ برسد و دوره اش را در آکسفورد به پایان رسانده و به عنوان دانشجوی تحصیلات تکمیلی در دانشگاه کمبریج ثبت نام کند و وارد دنیایی شود که به واسطه قدم گذاشتن در آن حالا همه او را میشناسند.

دلیل کسب جایزه نوبل هاوکینگ:کشف های نظری اصلی و خدمت های این نابغه قرن بیست و یک

1-هاوکینگ و پن رز با استفاده از نسبیت عام،نشان دادند که مفهوم کلاسیک زمان با تکینگی ای در انفجار بزرگ شروع شده است و بنا براین عالم در زمانی در حالت چگال و گرم بوده است.
2-در سال 1974،او کشف کرد که سیاهچاله مانند دیگر اجسام ترمودینامیکی تابش می کنند(تابش هایی که اکنون تشعشعات هاوکینگ نامیده میشود)و دارای دما(متناسب با گرانش سطحی خود)و آنتروپی(متناسب با مساحت سطح خود)هستند.
3-او به همرا جیم هارتل طرحی برای عالم اولیه به نام طرح بدون مرز ارائه داد که تغییرات چگالی را در عالم اولیه به افت و خیز های کوانتومی خلاء نسبت میداد. بهتره اشاره کنم مهم ترین کار هاوکینگ این پروفسور موفق ،تشعشعات هاوکینگ،از آنجایی که به نظر غیر قابل شناسایی میرسید،داوطلبی بعید برای جایزه نوبل بود.هر چند تکینگی انفجار بزرگ(حالت گرم و متراکم عالم)و افت و خیز های کوانتومی (دانه هایی برای شکل گیری کهکشان ها)هم تنها در صورت انجام اندازه گیری های دقیق وکامل دیفرانسیلی حساس در روی تشعشعات زمینه کیهانی ،قابل اثبات هستند و این دقیقاً چیزی است که پروژه کوبه (COBE) بین سالهای 1992 و 1989 انجام داد.هاوکینگ تا کنون موفق شده است که نقاط تفاوت و حوزه های تشابه در نظریه عمومی نسبیت انیشتین ومکانیک کوانتوم راآشکار سازد،و از این طریق دیدگاه های نوینی (همونطور که گفتم)را درباره نظریه انفجار بزرگ و سیاهچاله ها ارائه دهد.

در باره فضا پیمای کوبه

12 سال طول کشید تا کوبه طراحی و راه اندازی شود.اما نتایج به کار گیری آن غیر قابل چشم پوشی بود.ماهواره در 1989 پرتاب شد،ابزار ها تنها 8 دقیقه طول کشید تا نتایج به دست آمده بر اساس اندازه گیری های پنز یاس و ویلسون در سال 1964 را ثابت کند اما این بار در طول موجهایی بسیار متفاوت.داده ها منحنی تشعشعات گرمایی نسبتاً کاملی را برای دمای زمینه یا 736/2 درجه سانتیگراد بالای صفر مطلق رسم کردند. ماهواره کوبه از رادیومتر موج کوتاه مطلقی که به وسیله حمامی از هلیوم مایع در سطح ماهواره کالیبره شده بود، استفاده کرد.نتایج بدون شک ثابت می کردند که احساسگر های ماهواره دارند به باقیمانده گرم و متراکم جهان اولیه می نگرند.همان چیزی که انفجار بزرگش می نامیم.اینچنین منحنی می توانست ماکس پلانگ را به لرزه اندازد.همانطور وقتی که در سال 1990 ارائه شد انجمن منجمان آمریکا را مبهوت کرد.
در مصاحبه ای که لاری کینگ برنامه ساز شبکه سی ان ان با ایشون داشتند پرسیدند بزرگترین دستاورد شما چه بوده؟ و هاوکینگ پاسخ میده:شادمانم از اینکه دانشمان را از انفجار بزرگ و سیاهچاله ها از آغاز و انجام زمان گسترش داده ام.کما بیش گفته ام که بر سیاهچاله ها نور تابانده ام،اما شاید این کنایه درستی نباشد.
خبر آمدن به ایران و طبق انتظار گروهی لغو این سفر براساس روابط سیاسی
اما مدتی میشد که با شنیدن اخبار اومدن ایشون به ایران خیلی از مردم بسیار خوشحال شده بودن و جنب و جوش بین افراد مخصوصاًجوانان فرهیخته به خوبی دیده میشد.ورود کسی که صاحب نظریه است و جزو کسانی هست که نوبل فیزیک گرفته و همینطور نابغه قرن 21 به حساب میاد،خوب علاوه بر اینکه باعث افتخار بود باعث پیشرفت زیادی هم میشد.کنفرانس ها و نشست ها باعث میشد که نه تنها قشر فرهیخته بلکه عموم مردم هم اطلاعات بیشتر و تازه تری رو به دست بیارند.اما مدتی بعد خبر لغو سفر ایشون در محافل خبری و رسانه ای پیچید.رسانه ها نیومدن ایشون را دال بر وضعیت جسمانی ایشون ذکر کردند.اما منبع موثقی دلیل محکم تری را ذکر کرد. متاسفانه ایشون به خاطر مناسبات ناخوشایندی که میان ایران و بریتانیا پیش اومده به ایران نمیان.تو این مقطع حساس ورود ایشون به ایران تبعات ناخوشایندی برای ایشون و ایران داره و از طرفی وزارت خارجه زیاد از این موضوع استقبال نکرده و سازمان اطلاعات ایران هم نظر خوشبینانه ای نداره در نتیجه صلاح بر این شده که فعلاً این قضیه منتفی اعلام بشه تایک فرصت مناسب.از طرفی جفری آدامز وماجراهای باغ قلهک باید حل بشه تا این روابط علمی ادامه داشته باشه .در غیر اینصورت دیدار بی دیدار.متاسفانه انقدر مسائل رو مفتضحانه به هم ربط میدیم که حتی متوجه پیشرفت ایران از نظر علمی نیستیم. و همه تصمیم هامون رو به صلاح ایران میدونیم. اگه بخوایم بیش ازحد علم رو باسیاست ادغام کنیم بعد از گذشت سالیان متمادی هیچ تغییری از نظر علم ایجاد نمیشه که نمیشه.این سیاست ها تاکی!؟